- Reflectieve bekwaamheid
- Deel je fantastische worsteling
- Reflectie op progressie
- Motivatiedagboek
- Simultaan leren
- De consensusvraag – waar zijn we het al wel over eens?
Reflectieve bekwaamheid
Een bekend leermodel loopt door vier stadia. Het eerste stadium is een onbewust onbekwaam niveau. Dit is het niveau waarop je niet weet dat je iets niet weet en kunt. Dit is het niveau waarop mensen zichzelf snel kunnen overschatten, omdat ze geen overzicht hebben over het domein en dus niet weten wat er allemaal te weten en kunnen valt. Zie ook hier voor het Dunning-Kruger-effect. Lees verder »
Deel je fantastische worsteling
Een interessante gedachte die Carol Dweck tijdens een lezing eens deelde, was dat een belangrijk onderdeel van het cultiveren van een groeimindset bij kinderen neerkomt op het uitstralen van een nieuw waardensysteem. In plaats van het waarderen van snelle en gemakkelijke dingen pleit Dweck ervoor om moeilijke dingen te waarderen. Ooit zei ze hierover dat ergens je best voor doen en volhouden bij tegenslag betekent dat je ergens om geeft. Lees verder »
Reflectie op progressie
Progressie kan allerlei verschijningsvormen aannemen. Trainers en docenten zijn soms geneigd om alleen de lineaire progressie van hun studenten waar te nemen en te waarderen, maar andere vormen van progressie zijn evenzeer motiverend en belangrijk. Lees verder »
Motivatiedagboek
Een motivatiedagboek kan je helpen om meer zicht te krijgen op wat je een goede motivatie oplevert. Goed gemotiveerd zijn voor een activiteit betekent dat je erachter staat om die activiteit te verrichten. Grofweg kunnen er twee redenen zijn om volledig achter het doen van een activiteit te staan. De eerste reden is dat je de activiteit interessant vindt. Dit soort motivatie heet intrinsieke motivatie. De tweede reden is dat je de activiteit belangrijk vindt omdat hij iets waardevols of nuttigs oplevert. Dit soort motivatie heet geïnternaliseerde motivatie. Lees verder »
Simultaan leren
Muziekdocenten geven regelmatig les op een manier die Paul Harris noemt: reacting-to-mistakes-teaching. Het is een manier van lesgeven waarin de leerling een stukje speelt of een techniek uitvoert en de docent reageert wanneer er een fout wordt gemaakt, om die fout vervolgens te verbeteren. Het voortdurend gecorrigeerd worden roept stress op in zowel de docent als de leerling. De voorbeelden die Harris beschrijft zijn kinderen die een muziekinstrument leren bespelen of leren zingen. Lees verder »
De consensusvraag – waar zijn we het al wel over eens?
Bij het werken met groepen kan het soms lastig zijn dat de meningen over belangrijke onderwerpen uiteen lopen. In die gevallen kan soms een situatie ontstaan waarin verschillende groepsleden of partijen tegenover elkaar komen te staan en niet goed zien hoe ze vooruit kunnen komen. De discussie kan zich dan steeds meer gaan richten op de dingen waar men het over oneens is. Eerst worden de argumenten voor het ene standpunt naar voren gebracht. Vervolgens worden tegenargumenten gegeven en de argumenten voor het andere standpunt naar voren gebracht. Dan worden de tegenargumenten tegen dit andere standpunt weer belicht. Zo herhaalt zich dit. Er kan een situatie ontstaan waarin beide partijen in herhaling gaan vallen en men niet nader tot elkaar komt. Men kan het gevoel krijgen dat er een patstelling is ontstaan en dat men geen manier kan bedenken om de discussie weer vooruit te helpen. Lees verder »
Geen opmerkingen:
Een reactie posten